ارزیابی اختلالات عملکرد تیروئید و آنتی‌بادی‌های ضدتیروئید در بیماران مبتلا به ویتیلیگو

زمینه و هدف : ویتیلیگو با شیوع 1-2% در جمعیت‌های مختلف، یکی از شایع‌ترین بیماری‌های پوستی است. اتیولوژی این بیماری به خوبی مشخص نیست. تئوری‌های مختلفی در این زمینه وجود دارد که فرضیه خودایمنی بودن بیماری بیشتر پذیرفته شده است. این مطالعه به منظور ارزیابی اختلالات عملکرد تیروئید و آنتی‌بادی‌های ضدتیروئید در بیماران مبتلا به ویتیلیگو انجام شد. روش بررسی : این مطالعه مورد - شاهدی روی 45 بیمار مبتلا به ویتیلیگو و 45 فرد غیرمبتلا به ویتیلیگو انجام شد. متغیرهای جنس، سن، طول مدت بیماری و نوع بیماری توسط یک چک لیست جمع‌آوری شد. سطح T3 و T4 آزاد، TSH، آنتی‌بادی ضدپراکسیداز تیروئیدی (Anti-TPO) و آنتی‌بادی ضدتیروگلبولین (Anti-TG) سرم افراد در دو گروه اندازه‌گیری شد. یافته‌ها : سطح سرمی T4 آزاد 20درصد بیماران در مقابل 2/2درصد افراد شاهد کمتر از سطح طبیعی بود (P<0.05). در 14 نفر (31.1%) از افراد مبتلا به ویتیلیگو و 6 نفر (13.3%) از افراد گروه شاهد، آنتی‌بادی پراکسیداز ضد تیروئیدی بالاتر از سطح طبیعی (<60 IU/m) قرار داشت (P<0.05). همچنین سطح آنتی‌بادی ضدتیروگلبولین گروه مورد در مقایسه با گروه شاهد بیشتر بود (P<0.05). نتیجه‌گیری : اختلالات عملکرد تیروئید، به‌ویژه کم‌کاری تیروئید و آنتی‌بادی ضدتیروئید در مبتلایان به ویتیلیگو افزایش می‌یابد.